Był jednym z najważniejszych amerykańskich muzyków, kompozytorów i liderów big bandów w erze swingowej. Miller zaczynał jako puzonista, grając w różnych orkiestrach, zanim założył własny zespół – Glenn Miller Orchestra – w 1937 roku.

W historii brytyjskiej muzyki, niewielu artystów może się poszczycić takim wpływem na młode pokolenia, jak Lonnie Donegan. Urodzony 29 kwietnia 1931 roku w Glasgow, Donegan zyskał miano "Ojca Brytyjskiego Rocka" dzięki swojej kluczowej roli w popularyzacji skiffle – prostego, ale energetycznego gatunku muzycznego, który stał się fundamentem dla rodzącej się sceny rockowej w Wielkiej Brytanii.

Charakterystyczne dla Gigli'ego były jego zdolności do interpretacji najbardziej wymagających arii z niesamowitą lekkością i emocjonalnym bogactwem. Jego głos był ciepły, liryczny, z wyjątkową umiejętnością płynnego przechodzenia między tonami.

Wpływ Counta Basiego na muzykę jazzową jest nieoceniony. Jego styl gry na fortepianie, charakteryzujący się minimalizmem i wyrafinowaniem, stał się wzorem dla wielu pianistów. Jego orkiestra, dzięki dynamicznym aranżacjom i doskonałej harmonii między muzykami, zdefiniowała brzmienie swingowe lat 30. i 40. XX wieku.

Bing Crosby to postać, której nazwisko od razu przywodzi na myśl ciepły, aksamitny głos i świąteczne klasyki. Jego wpływ na muzykę popularną jest nieoceniony, a jego kariera obejmowała zarówno scenę muzyczną, jak i filmową.

Pianola, to ciekawy instrument muzyczny, który zdobył popularność na przełomie XIX i XX wieku. Działała dzięki mechanizmowi, który odtwarza muzykę zapisaną na specjalnych papierowych rolkach z dziurkami.

Kaseta stereo 8, znana także jako 8-track, była jednym z najpopularniejszych nośników dźwięku w latach 60. i 70. XX wieku. Choć dziś jest już niemal zapomniana, miała swoje pięć minut sławy, a jej innowacyjność i unikalność sprawiają, że warto przyjrzeć się jej bliżej.

Dinah Shore, znana jako "Królowa telewizji" i "Pierwsza Dama Muzyki Popularnej", pozostaje niezapomnianą postacią w historii rozrywki amerykańskiej.

Teoretycznie mówi się, że jazz narodził się na początku XX wieku. Proces trwał jednak kilkaset lat, mieszając ze sobą muzykę różnych kultur. Pierwszym rodzajem jazzu był jazz nowoorleański. Później nastąpiła era swingu, która spopularyzowała jazz i porwała wszystkich do tańca. W latach 40. zaczęły pojawiać się nowe style wymagające ogromnych umiejętności od muzyków. Jak wyglądała cała droga jazzu do obecnej formy?

Rok 1898. Francis Barraud — przyzwoity, ale nie wybitny angielski malarz szuka inspiracji do kolejnego obrazu. Z pomocą przychodzi mu ciekawski pies brata, Nipper. Zaciekawiony zwierzak wpatruje się w znajdujący się na stole fonograf. Zdziwiony stara się znaleźć, skąd pochodzi dźwięk. Francis Barraud postanawia uwiecznić tę scenę. Jeszcze nie ma pojęcia, że namalowany obraz stanie się jednym z najsłynniejszych znaków towarowych — wymownym symbolem całego przemysłu fonograficznego na świecie.

Z okazji Święta Niepodległości przygotowaliśmy szybki rzut oka na 3 ciekawostki z naszych zbiorów. Szukając pasujących do okoliczności tytułów zdecydowałem się wybrać takie trzy:

1. "Ulubione Piosenki Piłsudskiego" / "Raz Dzieweczki Poszły W Las" - bo Marszałek musi dzisiaj być!

2. "Jeszcze Polska nie zginęła" "Z dymem pożarem" "Boże coś Polskę" / "Marsz Sobieski" w wykonaniu orkiestry Syrena Record - trzy hymny na jednej stronie płyty

3. "Pierwsza Brygada" / "Wojenko Wojenko" - repertuar w temacie w wykonaniu Chóru Dana z Mieczysławem Foggiem w składzie

Stany Zjednoczone w XX wieku stały się bardzo ważnym ośrodkiem muzycznym, teatralnym i filmowym. To ojczyzna musicali, jazzu i muzyki rozrywkowej. Jednym z najbardziej znaczących procederów w historii, który przyczynił się do powstania współczesnego świata teatru i muzyki z pewnością były minstrele. Co jednak mają one wspólnego z rasizmem?

Pogrzeb najczęściej kojarzy nam się ze smutnym tłumem żałobników ubranych na czarno. Smutek, czy trudne emocje związane ze śmiercią bliskiego nikogo nie dziwią w kulturze europejskiej. W innych częściach świata ceremonię obchodzi się zupełnie inaczej. Nowy Orlean słynie z głośnych korowodów pogrzebowych. Ta tradycja ma już ponad 100 lat. Jak powstała ceremonia nowoorleańskich pogrzebów? Jak wygląda taka ceremonia pogrzebowa? Na te pytania postaramy się znaleźć odpowiedź w tym artykule.

Pomimo nastania „ery muzyki cyfrowej” wielu z nas wciąż jest przyzwyczajona do odtwarzania muzyki z różnego rodzaju „krążków” – płyt CD, 7 oraz 12 calowych winyli, czy też najczęściej występujących w 10 calowej formie płyt szelakowych. Ważne jednak jest pytanie – jak to się wszystko zaczęło?

Brytyjskie tawerny już od czasów średniowiecznych oferowały swoim klientom muzyczną rozrywkę oraz zapewniały występy wędrownych kuglarzy. W XIX wieku pojawiły się saloony i puby, które dostarczały różnorodnych występów i alkoholu. W 1843 roku brytyjski Parlament uchwalił Theatres Act 1843 – akt prawny, regulujący działanie tego typu instytucji poprzez wymuszenie kupna licencji. Na jego mocy władza mogła zabraniać wykonywania przedstawień i widowisk, które propagują złe maniery i zakłócają porządek publiczny. Od tego momentu podobne placówki miały dostawać licencję tylko, gdy działały jako teatry. Wówczas, by uniknąć bankructwa, na przedmieściach  Londynu zaczęły powstawać pierwsze music-halle – miejsca, które posiadały w sobie pierwiastek teatru.

Jazz orkiestrowy to specyficzny gatunek jazzowy, który wykształcił się w Nowym Jorku w latach 20-tych ubiegłego wieku. Stanowił fuzję jazzowego rytmu i instrumentalnej techniki ze strukturą dużego zespołu instrumentalnego, przypominającą skład orkiestry symfonicznej. W okresie, kiedy popularność muzyki jazzowej wędrowała z południowej części Stanów Zjednoczonych na północną, Nowy Jork przeżywał kulturalny zastój. Jazz bardzo szybko zyskał rozgłos i zadomowił się tam jako podstawowa forma rozrywki i wzbogacenia kultury. Zanim to jednak nastąpiło, uznawany był za prymitywną i nieudolną formę muzyczną, która nie posiadała żadnej wartości artystycznej i estetycznej. Za sprawą m.in Paula Whitemana i jego zespołu, jazz orkiestrowy (nazywany również jazzem symfonicznym) stał się niezwykle popularny.

Narodziny opery przypadają na koniec XVI wieku, wtedy to, we Florencji, powstała grupa złożona z włoskich kompozytorów, poetów i teoretyków muzyki, zwana Cameratą florencką. Jej zadaniem było odtworzenie form i założeń starogreckiego dramatu. Prawdopodobnie w 1597 roku odbył się pierwszy operowy spektakl. Sceniczne dzieło muzyczne, zatytułowane Dafne którego autorem był członek Cameraty – Jacopo Periego. Niestety, do naszych czasów przetrwała ona jedynie jedynie w dwóch fragmentach partytury.

Historia muzyki w aktualnie znanej nam formie sięga wielu setek lat wstecz, lecz dopiero od niedawna można jej słuchać także w zaciszu własnego domu. Muzyka znana naszym przodkom, początkowo nie mogła być w żaden sposób archiwizowana. Wraz z ostatnim koncertem cichła, a jedyną jej formą zapamiętania były głowy ówczesnych widzów. Artyści z tamtych czasów pozostawili po sobie jedynie zapisane nuty, które w późniejszym czasie mogli odegrać ich następcy i tym samym (w pewnym tylko stopniu) przywrócić je do życia.