W latach 30-tych XX wieku narodził się nowy kierunek muzyki jazzowej, określany jako swing. Nazwę zaczerpnął od charakterystycznego rytmu nadawanego przez sekcję rytmiczną. Jak każdy inny gatunek muzyczny, tak i swing posiada swojego ojca chrzestnego, którym jest Benny Goodman, wybitny bandleader klarnecista. W latach 30-tych i 40-tych był niekwestionowanym autorytetem wśród muzyków jazzowych. Przyczynił się do rozwoju tego gatunku, a dzięki odpowiedniemu wykształceniu i potężnemu doświadczeniu wprowadził jazz na muzyczne salony i do głównego nurtu ówczesnej muzyki.

Choć kariera muzyczna Artiego Shawa trwała niecałe 30 lat, to w tym czasie muzyk zdołał na stałe zapisać się w historii jazzu. Zasłynął nie tylko jako utalentowany klarnecista, lecz również jako twórca wielu krótkotrwałych zespołów muzycznych.

Wśród wielu artystów jazzowych pierwszych dziesięcioleci XX wieku fundamentalną rolę odegrał Paul Whiteman. Niektórzy współcześni badacze muzyki skłaniają się, by określać Whitemana raczej jako „Króla epoki jazzu”.

Charakterystyczne dla twórczości Whitemana stylistyczne połączenie muzyki symfonicznej i jazzowej najbardziej widoczne jest w utworze „Błękitna rapsodia” – kompozycji George’a Gershwina na specjalne zamówienie Whitemana. 

Winifred Atwell była pochodzącą z Trynidadu i Tobago pianistką, która w latach 50-tych i 60-tych minionego wieku zdobyła uznanie jako jeden z najlepszych wykonawców gatunków boogie-woogie i ragtime. W Wielkiej Brytanii i Australii uważano ją za muzyka światowego formatu, a jej nagrania sprzedawały się w milionach egzemplarzy.

Mieczysław Fogg, a właściwie Mieczysław Fogiel, to artysta którego chyba nikomu nie trzeba przedstawiać. Znają go starsi i młodsi, a jego utwory zachwycają od lat. Wokalista, kompozytor i mistrz sentymentalnej piosenki dał się poznać jako perfekcjonista, a jego utwory, jak kultowa “Ta ostatnia niedziela”, czy znane wszystkim “Tango milonga”, zachwycają elegancją i dokładnością wykonania. Bo taki właśnie był Mieczysław Fogg.

„Najlepszy artysta estradowy wszech czasów” – taki przydomek zyskał w przeciągu niemal 40. lat swojej kariery scenicznej Al Jolson. Piosenkarz, aktor i komik w pierwszych latach XX wieku osiągnął wielki sukces w show businessie, stając się najbardziej rozpoznawalną twarzą burzliwie rozkwitającego przemysłu rozrywkowego.

Zdecydowana większość kojarzy Doris Day z jej niezapomnianych ról u boku aktorów pokroju Clarka Gable’a i Rock Hudsona w takich filmach jak: „W świetle księżyca”, „Calamity Jane”, czy „Człowiek, który wiedział za dużo”. Jednak mało kto zdaje sobie sprawę, że w latach 40-tych ubiegłego wieku Day była jedną z najważniejszych wokalistek ery swingu. W naszej świadomości Doris Day funkcjonuje jako aktorka, uosabiająca silną amerykańską kobietę oraz wokalistka, do której przylgnęły na stałe nieśmiertelne przeboje jak: „Secret love”, „Que sera, sera (whatever will be, will be)”, czy genialne wykonanie przez Doris Day „Dream a little dream of me”.

Stany Zjednoczone na początku XX wieku, po wynalezieniu gramofonu stały się prawdziwą fabryką wielu sław. To właśnie tam karierę zrobił Duke Ellington - czy znasz jego najpopularniejsze utwory? Jeśli nie, to czas, abyś zakupił gramofon i zapoznał się z jego muzyką!