Wpływ Counta Basiego na muzykę jazzową jest nieoceniony. Jego styl gry na fortepianie, charakteryzujący się minimalizmem i wyrafinowaniem, stał się wzorem dla wielu pianistów. Jego orkiestra, dzięki dynamicznym aranżacjom i doskonałej harmonii między muzykami, zdefiniowała brzmienie swingowe lat 30. i 40. XX wieku.

Dinah Shore, znana jako "Królowa telewizji" i "Pierwsza Dama Muzyki Popularnej", pozostaje niezapomnianą postacią w historii rozrywki amerykańskiej.

Perry Como - Ikona łagodnego brzmienia i niezapomniany głos ery rozrywki. Jego życie to historia pokory, talentu i nieprzemijającej popularności.

Teoretycznie mówi się, że jazz narodził się na początku XX wieku. Proces trwał jednak kilkaset lat, mieszając ze sobą muzykę różnych kultur. Pierwszym rodzajem jazzu był jazz nowoorleański. Później nastąpiła era swingu, która spopularyzowała jazz i porwała wszystkich do tańca. W latach 40. zaczęły pojawiać się nowe style wymagające ogromnych umiejętności od muzyków. Jak wyglądała cała droga jazzu do obecnej formy?

Stany Zjednoczone w XX wieku stały się bardzo ważnym ośrodkiem muzycznym, teatralnym i filmowym. To ojczyzna musicali, jazzu i muzyki rozrywkowej. Jednym z najbardziej znaczących procederów w historii, który przyczynił się do powstania współczesnego świata teatru i muzyki z pewnością były minstrele. Co jednak mają one wspólnego z rasizmem?

Pogrzeb najczęściej kojarzy nam się ze smutnym tłumem żałobników ubranych na czarno. Smutek, czy trudne emocje związane ze śmiercią bliskiego nikogo nie dziwią w kulturze europejskiej. W innych częściach świata ceremonię obchodzi się zupełnie inaczej. Nowy Orlean słynie z głośnych korowodów pogrzebowych. Ta tradycja ma już ponad 100 lat. Jak powstała ceremonia nowoorleańskich pogrzebów? Jak wygląda taka ceremonia pogrzebowa? Na te pytania postaramy się znaleźć odpowiedź w tym artykule.

26 września minęły 123 lata od narodzin George'a Gershwina - jednego z najsłynniejszych amerykańskich kompozytorów, który spopularyzował jazz. Napisał utwory takie jak: "Błękitna Rapsodia", "I Got Rhythm" czy też  "Fascinating Rhythm". Jeżeli chcesz się dowiedzieć, dlaczego George Gershwin jest ważną postacią w rozwoju muzyki rozrywkowej oraz jak George Gershwin wpłynął na rozwój muzyki, zapraszamy do przeczytania artykułu.

Dzisiaj 95. urodziny obchodzi Tony Bennett - amerykański piosenkarz, wokalista!

Tony Bennett to nazwisko, którego nikomu nie trzeba przedstawiać. Na pewno każdy kiedyś natknął się na jego utwory. Charakterystyczna barwa głosu wokalisty brzmi znajomo nawet dla osób, które nie słuchają jazzu na co dzień. Artysta od lat z powodzeniem łączy muzykę popową z muzyką jazzową, dzięki czemu dociera do szerokiego grona odbiorców. 

W latach 30 XX wieku narodził się nowy kierunek muzyki jazzowej — swing. Nazwę zaczerpnął od charakterystycznego rytmu nadawanego przez sekcję rytmiczną. Wybitnym przedstawicielem swingu był Benny Goodman — bandleader i klarnecista. W latach 30 i 40 był niekwestionowanym autorytetem wśród muzyków jazzowych. Przyczynił się do rozwoju tego gatunku, a dzięki odpowiedniemu wykształceniu i doświadczeniu wprowadził jazz na salony i do głównego nurtu ówczesnej muzyki.

Jazz orkiestrowy to specyficzny gatunek jazzowy, który wykształcił się w Nowym Jorku w latach 20-tych ubiegłego wieku. Stanowił fuzję jazzowego rytmu i instrumentalnej techniki ze strukturą dużego zespołu instrumentalnego, przypominającą skład orkiestry symfonicznej. W okresie, kiedy popularność muzyki jazzowej wędrowała z południowej części Stanów Zjednoczonych na północną, Nowy Jork przeżywał kulturalny zastój. Jazz bardzo szybko zyskał rozgłos i zadomowił się tam jako podstawowa forma rozrywki i wzbogacenia kultury. Zanim to jednak nastąpiło, uznawany był za prymitywną i nieudolną formę muzyczną, która nie posiadała żadnej wartości artystycznej i estetycznej. Za sprawą m.in Paula Whitemana i jego zespołu, jazz orkiestrowy (nazywany również jazzem symfonicznym) stał się niezwykle popularny.

Choć kariera muzyczna Artiego Shawa trwała niecałe 30 lat, to w tym czasie muzyk zdołał na stałe zapisać się w historii jazzu. Zasłynął nie tylko jako utalentowany klarnecista, lecz również jako twórca wielu krótkotrwałych zespołów muzycznych.

Szczyt popularności cylindrów fonograficznych przypada około roku 1905. Ich sława nie trwała jednak długo i niedługo po tym świat muzyczny zdominowały płyty szelakowe, wraz z urządzeniami je odtwarzającymi. Columbia Records – jeden z ważniejszych producentów muzycznych tamtych czasów  – wstrzymał produkcję swoich cylindrów już w 1912 roku. Edison pozostał w pełni oddany fonografom i ich nośnikom dźwięku, mając jednak na uwadze wzrost popularności szelaków, firma w tajemnicy zaczęła pracę nad własnymi płytami.

W ciągu ponad 30. lat działalności muzycznej Fats Waller stał się cenionym wykonawcą swoich czasów. Odniósł bardzo duży sukces komercyjny w Stanach Zjednoczonych i Europie, a także zdobył uznanie muzycznych krytyków pierwszej połowy XX wieku. Był znakomitym pianistą jazzowym, a środowisku muzycznym słynął z poczucia humoru i przyjaznego usposobienia. 

Ted Lewis, choć nigdy nie był uznawany za wspaniałego muzyka jazzowego ani za wybitnego wokalistę, cieszył się dużym uznaniem wśród społeczności jazzowej. Od początku lat 20-tych XX wieku aż do połowy kolejnego dziesięciolecia był jednym z najpopularniejszych muzyków na świecie, mogąc się przy tym pochwalić milionami sprzedanych nagrań.

Wkład Louisa Armstronga w rozwój jazzu jest nieoceniony. Jeden z najpopularniejszych utworów „What a wonderful world” można rozpoznać już po kilku dźwiękach ze względu na charakterystyczny chrypiący wokal Satchmo. Louisa Armstronga wymienia się jednym tchem obok Benny'ego Goodmana, Duke'a Ellingtona czy Milesa Davisa.

Ellę Fitzgerald sytuować należy wśród najlepszych jazzowych wokalistek wszech czasów obok Sary Vaughan i Billie Holiday. Obdarzona wyjątkowo piękną barwą głosu i szeroką skalą szybko zdobyła uznanie publiczności. Przez niemal 5 dekad aktywności zyskała miano „Pierwszej Damy piosenki” i „Królowej jazzu”.

Wśród wielu artystów jazzowych pierwszych dziesięcioleci XX wieku fundamentalną rolę odegrał Paul Whiteman. Niektórzy współcześni badacze muzyki skłaniają się, by określać Whitemana raczej jako „Króla epoki jazzu”. Charakterystyczne dla twórczości Whitemana stylistyczne połączenie muzyki symfonicznej i jazzowej najbardziej widoczne jest w utworze „Błękitna rapsodia” – kompozycji George’a Gershwina na specjalne zamówienie Whitemana. 

Zdecydowana większość kojarzy Doris Day z jej niezapomnianych ról u boku aktorów pokroju Clarka Gable’a i Rock Hudsona w takich filmach jak: „W świetle księżyca”, „Calamity Jane”, czy „Człowiek, który wiedział za dużo”. Jednak mało kto zdaje sobie sprawę, że w latach 40-tych ubiegłego wieku Day była jedną z najważniejszych wokalistek ery swingu. W naszej świadomości Doris Day funkcjonuje jako aktorka, uosabiająca silną amerykańską kobietę oraz wokalistka, do której przylgnęły na stałe nieśmiertelne przeboje jak: „Secret love”, „Que sera, sera (whatever will be, will be)”, czy genialne wykonanie przez Doris Day „Dream a little dream of me”.