Doris Day – filmy i kariera aktorska

Czy znasz "W świetle księżyca", "Calmity Jane" lub "Człowiek, który wiedział za dużo"? To właśnie w tych filmach Doris Day grała u boku aktorów pokroju Clarka Gable’a i Rock Hudsona. Jednak mało kto zdaje sobie sprawę, że w latach 40. ubiegłego wieku Day osiągnęła status jednej z najważniejszych wokalistek ery swingu. W naszej świadomości Doris Day funkcjonuje jako aktorka, uosabiająca silną amerykańską kobietę oraz wokalistka, do której przylgnęły na stałe nieśmiertelne przeboje jak: „Secret love”, „Que sera, sera (whatever will be, will be)”, czy genialne wykonanie przez Doris Day „Dream a little dream of me”.

 

Doris Day — biografia

Doris Day urodziła się jako Doris Mary Anne von Kappelhoff w Evanston na przedmieściach Cincinatti. Od 6. roku życia zaczęła pobierać lekcje tańca i z nim wiązała swoją przyszłą karierę. Jednak w wieku 13 lat uległa wypadkowi samochodowemu, w wyniku którego nabawiła się poważnej kontuzji prawej nogi — musiała zrezygnować ze swojej pasji. Niedługo potem zainteresowała się muzyką i śpiewem, poznawała setki utworów ulubionych wykonawców — Benny’ego Goodmana, braci Dorsey i Ellę Fitzgerald. Słuchając nagrań, próbowała odnaleźć swój własny, niepowtarzalny styl śpiewania. Pobierała nawet lekcje śpiewu od Grace’a Raine’a, który zorganizował Day występ w lokalnej stacji radiowej WLW.

W 1939 roku Doris Day została wokalistką w grupie muzycznej Boba Crosby’ego. Po trzech miesiącach dołączyła do big bandu Lesa Browna, z którym przez 6 lat współpracy zdobyła ogromną popularność oraz międzynarodową sławę. Stała się czołową wokalistką, której głos rozpoznawalny był dzięki takim utworom jak „Sentimental journey”, czy „My dreams are getting better all the time”, choć pewnie więcej osób kojarzy wykonanie Doris Day „Perhaps” oraz „Fly me to the moon”.

 

Doris Day – filmy i piosenki

Wszechstronne zdolności Doris Day sprawiły, że z czasem zaczęła także rozwijać swoją karierę aktorską. Pierwszym filmem, w którym wystąpiła Day był „Romans na pełnym morzu” z 1948 roku. Rolę dostała przypadkowo, ponieważ – za namową swojego agenta – wystąpiła na przyjęciu w Hollywood m.in. dla Jule’a Styne’a i Sammy’ego Cahna – kompozytorów, którzy pracowali wówczas nad muzyką do nowego filmu dla Warner Bros. Cahn doprowadził do tego, by Day wystąpiła na castingu do głównej roli kobiecej. Reżyser Michael Curtiz wybrał właśnie ją.

Sukces produkcji filmowej przyczynił się do eksplozji kariery Doris Day. Występując w kolejnych filmach, nagrywała utwory, które również stawały się przebojami (np. „Secret love” z filmu „Calamity Jane”,  „Que sera, sera (whatever will be, will be)” z filmu „Człowiek, który wiedział za dużo”). Pod koniec lat 40. rozpoczęła solową karierę jako wokalistka. Jej wczesne dokonania naznaczone były jeszcze jazzowym pierwiastkiem, ale kolejne wyraźnie kierowały się w stronę muzyki popularnej. W kolejnej dekadzie stała się najbardziej znaną i najlepiej opłacaną wokalistką w Stanach Zjednoczonych. Niestety kolejne dziesięciolecie, głównie ze względu na życie prywatne, było dla Doris Day bardzo trudne.

 

Doris Day– życie prywatne

Mężczyźni, z którymi wiązała się gwiazda nie dali jej szczęścia. Miała czterech mężów i przeżyła 3 rozwody. Syn Doris Day, Terry Melcher, to jej jedyne dziecko. W 1968 roku, po śmierci 3. męża przeżyła załamanie nerwowe. Od tego roku przez 5 kolejnych lat stacja CBS emitowała sitcom z jej udziałem, zatytułowany „The Doris Day show”. W 1994 roku wydała „The love album” – krążek zawierający utwory zarejestrowane jeszcze w 1967 roku w Hollywood. Jej ostatnim studyjnym albumem jest „My heart” z 2011 roku, na którym wokalistka umieściła utwory nagrane w latach 80.. Dotarł on do 9. miejsca brytyjskiej listy przebojów, a Day stała się najstarszym artystą w historii, którego wydawnictwo znalazło się w tym zestawieniu.

13 maja 2019 roku zgasła jej gwiazda – Doris Day zmarła w Carmel Valley Village w Kalifornii, przeżywszy 97 lat. Wygląd dziewczyny z sąsiedztwa przyćmił ogromny talent do muzyki wymagającej większych umiejętności wokalnych; Frankie Laine chwalił ją np. za fantastyczne jazzowe vibrato. Miała barwne życie, a szefowie zespołów, z którymi nagrywała, podkreślali jej profesjonalną postawę (potrafiła bezbłędnie zaśpiewać utwór już za pierwszym podejściem do nagrania!). Potrafiła dopasować swój śpiew do warunków akustycznych sali i mikrofonu. Wbrew pozorom nie była tylko śliczną blondynką ładnie śpiewającą popowe piosenki, na stałe wpisała się w historię muzyki.