FATS WALLER (21.05.1904 – 15.12.1943)

 

W ciągu ponad 30. lat działalności muzycznej Fats Waller stał się cenionym wykonawcą swoich czasów. Odniósł bardzo duży sukces komercyjny w Stanach Zjednoczonych i Europie, a także zdobył uznanie muzycznych krytyków pierwszej połowy XX wieku. Był znakomitym pianistą jazzowym, a środowisku muzycznym słynął z poczucia humoru i przyjaznego usposobienia.

 

POCZĄTKI

 

Thomas Wright Waller przyszedł na świat w ubogiej nowojorskiej dzielnicy Harlem jako najmłodsze z 11. dzieci. W wieku 6. lat zainteresował się grą na pianinie i występował w szkolnej orkiestrze. Pobierał naukę od Jamesa P. Johnsona oraz Leopolda Godowskiego – wybitnych pianistów tamtych czasów. W wieku 18. lat nagrał dla Okeh Records „Birmingham blues” oraz „Muscle shoals blues”. W tym czasie występował jako pianista i organista w klubach i na przyjęciach, towarzysząc różnym wokalistom. Na początku lat 20-tych rozpoczął współpracę z tekściarzem i poetą Andym Razafem. Jej owocem były trzy spektakle na Broadwayu, do których Waller napisał muzykę: „Keep shufflin’”, „Load of coal” i „Hot chocolates”. Od 1923 roku regularnie zaczął pojawiać się w radiu.

 

PORWANIE PRZEZ AL CAPONE I FATS WALLER & HIS RHYTM

 

W 1926 roku w Chicago został porwany przez współpracowników Ala Capone. Przewieziono go do Hawthorne Inn, gdzie zmuszono go do gry, przykładając pistolet do pleców. Okazało się, że „występ” Wallera miał być niespodzianką z okazji imprezy urodzinowej Capone. Podobno muzyk został w Hawthorne Inn przez 3 dni i opuścił miejsce bardzo pijany, wycieńczony i z kieszenią pełną dolarów. W tym samym roku rozpoczął nagrywanie muzyki dla wytwórni Victor. Najbardziej znanymi kompozycjami z tamtego okresu są „Handful of keys” i „Smashing thirds”. Największy rozgłos Waller zyskał w połowie lat 30-tych, kiedy,
w ramach nowego, prestiżowego kontraktu z Victor, nagrywał z własnym zespołem. Sześcioosobowy skład, znany jako Fats Waller & His Rhythm zarejestrował szereg znakomitych przebojów, do których zaliczają się: „The joint is jumpin’”, „Your feet's too big” czy „I’m gonna sit right down and write myself a letter”. Wtedy też Waller zaczął pojawiać się w filmach („Król burleski”, „Hooray for love”). W 1938 roku odbył trasę po Europie i nagrywał dla londyńskiej wytwórni HMV. Do Londynu powrócił rok później wiosną, by nagrać swoją najbardziej obszerną kompozycję – „London suite”. Miał wówczas również zaplanowaną wielką trasę po Europie, lecz została ona odwołana ze względu na obawy dotyczące nadchodzącej wojny.

  

DALSZA KARIERA I OSTATNIE LATA ŻYCIA

 

W latach 40-tych Waller odbył kolejne tournee po Stanach Zjednoczonych, stworzył muzykę do musicalu „Early to bed” i pojawiał się w kolejnych filmach. W grudniu 1943 roku, po występie w Zanzibar Room w Hollywood wyruszył w długą podróż do Nowego Jorku, której nie ukończył. Zmarł na zapalenie płuc podczas postoju w Kansas.

Ostatnie lata życia Fatsa Wallera naznaczone były osobistą wizją niedostatecznego docenienia życiowej twórczości ze strony publiki. Wygórowane i niespełnione ambicje artysty spowodowały jego stopniowy upadek z muzycznego piedestału. Fats Waller był pionierem jeśli chodzi o używanie klasycznych organów i organów Hammonda w muzyce jazzowej. Przyczynił się do rozwoju i popularyzacji stylu jazzowego, jakim był stride jazz.