POCZĄTKI

Szczyt popularności cylindrów fonograficznych przypada około roku 1905. Ich sława nie trwała jednak długo i niedługo po tym świat muzyczny zdominowały płyty szelakowe, wraz z urządzeniami je odtwarzającymi. Columbia Records – jeden z ważniejszych producentów muzycznych tamtych czasów  – wstrzymał produkcję swoich cylindrów już w 1912 roku. Edison pozostał w pełni oddany fonografom i ich nośnikom dźwięku, mając jednak na uwadze wzrost popularności szelaków, firma w tajemnicy zaczęła pracę nad własnymi płytami.

Dr Jonas Aylsworth, główny chemik w spółce Edison, a później, po przejściu na emeryturę w 1903 roku, konsultant firmy, rozpoczął pracę nad znalezieniem odpowiedniego tworzywa sztucznego do produkcji nowych nośników. Celem było stworzenie doskonale brzmiącej płyty, która przewyższyłaby szelakowe odpowiedniki rywali, podatne na ścieranie i zarysowania. Kolejną różnicą miał być sposób zapisu dźwięku na płycie Edisona – firma wprowadziła ruch w pionie (lub z góry na dół), znany jako zapis pionowy, używany m.in. przy cylindrach. Na dziesięciocalowej płycie można było więc nagrać nawet do 5 minut dźwięku (po każdej stronie),  przy prędkości około 80 obrotów na minutę.

 

PIERWSZE URZĄDZENIA

Gramofon  Edison Disc po raz pierwszy został zaprezentowany publicznie podczas piątego dorocznego spotkania National Association of Talking Machine Jobbers w 1911 roku. Zarówno urządzenie jak i płyty trafiły do sprzedaży dopiero rok później, kiedy pod koniec 1912 roku na rynku pojawiły się trzy podstawowe modele gramofonów Edison Disc. Ich cena wahała się między 150 a 250 dolarów.

Początkowy odbiór nowych urządzeń nie był jednak zachęcający. Złożyło się na to kilka czynników: sprzęt firmy Edison został uznany za o wiele mniej atrakcyjny, w porównaniu m.in. do gramofonów takich firm jak Victrolas. Oprócz tego klientom przeszkadzał fakt, iż urządzenia były kompatybilne jedynie z płytami produkowanymi przez tę samą firmę. Same nośniki również posiadały swoje problemy – podczas odtwarzania, często dało się słyszeć szumy, których firma Edison chciała za wszelką cenę uniknąć w swoich „doskonałych” płytach. Mimo to, były one reklamowane jako lepsze pod względem odtwarzanego dźwięku niż płyty konkurencji, a spółka mówiła nawet o możliwości odtworzenia jednej płyty 1000 razy, bez żadnych śladów jej zużycia.

Wczesne wydania płyt Edisona nie zawierały żadnych informacji o artystach, wykonujących dane utwory– firma uważała, odbiorcy powinni skupiać się na samej muzyce i jej melodii, zamiast sugerować się nazwiskami wykonawców. Zmieniło się to dopiero w 1915 roku.

 

KOLEJNE LATA DZIAŁANOŚCI

Dwa lata później, w 1917 roku, Stany zjednoczone przystąpiły do II wojny światowej. Firma Edison odpowiedziała na zapotrzebowania swoich odbiorców, tworząc dla żołnierzy proste, podstawowe urządzenie – Army and Navy - kosztujące około 60 dolarów. Departament Wojny USA nigdy oficjalnie nie zakupił żadnego z tych urządzeń, kupowały je jednak pojedyncze oddziały, a niektóre z nich zabierały swoje gramofony nawet za granicę. Na ten sam rok przypadł też szczyt popularności gramofonów Edison na rynku muzycznym. Znacznie spadła jednak sprzedaż cylindrów oraz fonografów – do 1925 roku wierni klienci tego rodzaju nośników dźwięku, musieli zamawiać je bezpośrednio w fabryce. Do 1920 roku Edison był jedyną firmą, która nie używała stalowej igły oraz tradycyjnej metody rejestracji utworów.

Kolejne lata przyniosły wiele zmian w firmie Edison. By nie zostać w tyle podczas nadchodzących rewolucji technologicznych, firma postanowiła otworzyć się na nowe możliwości. W drugiej połowie lat dwudziestych wprowadzono Ediscope – urządzenie zawierające nieruchome obrazki, z dołączoną do nich narracją. W 1928 roku firma weszła na rynek radiowy, tworząc m.in. programy radiowe na płytach posiadających możliwość długiego odtwarzania. Latem 1929 roku Edison uległ nowemu trendowi i wprowadził do swojej oferty przenośny gramofon płytowy Edison razem z New Edison Needle Records, oferując jednocześnie najlepiej dziś znane płyty Diamond Disc.