Masz pytanie?
Jesteśmy do twojej dyspozycji

+48788947332

biuro@dogramofonu.pl

Music Hall - teatr, żonglerka i latające buty
Music Hall - teatr, żonglerka i latające buty

Brytyjskie tawerny już od czasów średniowiecznych oferowały swoim klientom muzyczną rozrywkę oraz zapewniały występy wędrownych kuglarzy. W XIX wieku pojawiły się saloony i puby, które dostarczały różnorodnych występów i alkoholu. W 1843 roku brytyjski Parlament uchwalił Theatres Act 1843 – akt prawny, regulujący działanie tego typu instytucji poprzez wymuszenie kupna licencji. Na jego mocy władza mogła zabraniać wykonywania przedstawień i widowisk, które propagują złe maniery i zakłócają porządek publiczny. Od tego momentu podobne placówki miały dostawać licencję tylko, gdy działały jako teatry. Wówczas, by uniknąć bankructwa, na przedmieściach  Londynu zaczęły powstawać pierwsze music-halle – miejsca, które posiadały w sobie pierwiastek teatru.

 

Co to jest music-hall?

Music-hall to typ muzyczno-teatralnego performansu, widowiska, na które składają się piosenki, tańce, występy kabaretowe, itp. W tej formie rozrywki występują piosenkarze, artyści komediowi, tancerze, aktorzy, a czasami również żonglerzy, akrobaci i magicy. Wywodzi się z koncertów dawanych w miejskich tawernach i saloonach w Anglii w XVIII i XIX wieku.

„Music hall” jest także określeniem sali, w której wystawiane są tego typu performanse. Takie lokale bardzo szybko zyskiwały popularność i stawały się ulubionymi dla mieszkańców miast. Powstawały na miejscach pubów i piwiarni, a przy tym były wyraźnie rozróżniane od teatrów. Wewnątrz nich, na audytorium, ustawione były stoły, za którymi siedzieli przybywający ludzie. Podczas występów można było spożywać alkohol, jeść i palić wyroby tytoniowe.

Były to z reguły bardzo głośne miejsca, w których artystom trudno się występowało. Niekończące się rozmowy publiczności zakłócały poszczególne widowiska. Bardzo często zdarzało się, że w stronę wykonawców rzucano różnorodnymi przedmiotami, które akurat były pod ręką. Butelki, stare buty, a nawet martwe koty pojawiały się u stóp występujących. W miastach przemysłowych preferowano natomiast rzucanie żelaznymi nitami. W niektórych salach poszczególnych lokali wybryki klientów były tak powszechne, że butelki niesione przez kelnerów na tacach postanowiono do nich przykuć, aby nikt nie mógł ich znienacka zabrać i rzucić. Specjalnej ochronie podlegała również grająca orkiestra, która oddzielona była od widowni stalowymi kratami.  

 

The Canterbury Hall

 

Pierwszym miejscem, które wybudowano z myślą o wystawianiu music-halli był The Canterbury Hall. Powstał w 1852 roku i mógł pomieścić 700 osób. Publiczność siedziała przy stołach, do których podawano jedzenie i picie.

Charles Morton, właściciel, zaprosił do swojego miejsca również kobiety (których nie wpuszczano na przykład do supper rooms - miejsc, gdzie podawano gorące jedzenie i zapewniano rozrywkę dla klienteli nawet do wczesnych godzin porannych) z nadzieją, że pozwoli to ucywilizować mężczyzn i będzie miało pozytywny wpływ na atmosferę w budynku. Zaproponował tzw. Ladies’ Thursdays – dni, kiedy kobiety mogły towarzyszyć mężczyznom. Jednakże niewielu korzystało z takiej okazji i ostatecznie plan Mortona się nie powiódł, a miejsce zyskało z czasem złą reputację.

Niebywały sukces komercyjny The Canterbury Hall wpłynął jednak na powstanie wielu innych podobnych miejsc, które otwierane były w całym Londynie. Do 1875 roku było tam ich już aż 375, co zwiększało zapotrzebowanie na performerów.

Od lat 60-tych XIX wieku powszechne stały się występy kobiet, które zapewniały im finansową niezależność i były formą ucieczki od dotychczasowego życia. Największą popularnością ciągle cieszyły się pieśni oraz piosenki komiczne, lecz stopniowo występy przybierały coraz bardziej zróżnicowaną formę.

 

Popularność Music-halli

Zwykle w music-hallach uczestniczyli przedstawiciele klasy robotniczej oraz młodzi ludzie z kręgu arystokracji. Klasa średnia uważała takie miejsca za wulgarne, obsceniczne i przy tym bardzo niebezpieczne. Nie wszyscy właściciele chcieli, by ich miejsca kojarzone były z awanturami i nieprzyzwoitymi klientami. Wielu dokładało wszelkich starań, aby przyciągnąć uwagę przedstawicieli wyższych klas społecznych. Niektórym się to udało. Music-halle z londyńskiego West End były miejscem, do którego przybywali wysoko sytuowani ludzie, często w strojach wieczorowych.

Coraz większa popularność music-halli powodowała, że występujący w nich artyści wiązali się kontraktami z pracodawcami. W negocjowanych umowach zawierano specjalną klauzulę, która uniemożliwiała im pracę w podobnych lokalach w okolicy przez rok od podpisania kontraktu (nawet jeśli taki kontrakt zawierany był na tydzień).

Z czasem dochodziło do negocjowania kuriozalnych zapisów, według których dany artysta nie mógł wystąpić w innym teatrze bezpośrednio przed lub po widowisku. Uniemożliwiało im to zarabianie większej ilość pieniędzy jednego wieczora. W styczniu 1907 roku artyści i muzycy rozpoczęli strajk i zażądali większych stawek za występy, który zakończył się ich sukcesem.

W czasie I wojny światowej music-halle odgrywały ważną rolę w aktywizowaniu żołnierzy i spełniały funkcję propagatorską. Wielu artystów wyrażało swój pozytywny bądź negatywny stosunek do wojny w śpiewanych utworach. Po wojnie music-hall dalej był jedną z najpopularniejszych form rozrywki w Wielkiej Brytanii, lecz rozwój kinematografii, radia i gramofonu osłabił jego wpływy i zadecydował o stopniowym odchodzeniu w niepamięć.

do góry
Sklep jest w trybie podglądu
Pokaż pełną wersję strony
Sklep internetowy Shoper.pl